Wieś klasztorna, kościelna, szlachecka i chłopska. Miejscowość o niezwykle bogatej historii, posiada metrykę średniowieczną, a jej lokacja związana jest z darowizną Księcia Swiatopełka, jaką uczynił w 1248 roku z "pustki" nad jeziorem Bukowo na rzecz klasztoru cysterskiego w Dargun. Bukowo zostało zasiedlone przez cystersów sprowadzonych z Meklemburgii. Pierwsze nadania książęce na rzecz zakonu miały miejsce w latach 1248 - 1253 i obejmowały Bukowo, Boryszewo, Bobolin, Przystawy, Dąbrowę, Wiekowo (Wiecko), Jeżyce, miejscowość położoną wówczas w pobliżu Gleźnowa. Sami cystersi przybyli na te ziemie przypuszczalnie w latach 1260 - 1262. W następnych latach majątek bukowskich cystersów poszerzył się między innymi o Porzecze i Pomiłowo (1268), Gleźnowo (1271), pustkowie Wicko, Pięćmiechowo (ob. Dobiesław) i inne. Na początku wieku XIV majątek cysterski obejmował w ziemi sławieńskiej 342 km2 i około 25 osad. Cystersi rozwinęli w swoich dobrach produkcję zboża i sukna. Zakładali nowe wsie lokacyjne na prawie niemieckim. Klasztor powstał w latach 1260-1262, został poświęcony przez biskupa kamieńskiego Hermana. Czas lokacji klasztoru należy uznać również za czas powstania wsi. Została ona założona jako wieś owalnicowa.
W ciągu średniowiecza, istniała w Bukowie cegielnia (?), folwark, wymieniony w 1536 roku w wykazie dochodów domeny darłowskiej.
W XVI wieku po sekularyzacji majątku klasztornego klasztor i wieś stały się własnością książęcą, podlegającą domenie darłowskiej. Ostatnim przeorem był Heinrich Kress. Został on zwolniony w 1535 roku (przegnany). W 1635 roku wieś została splądrowana przez wojska szwedzkie.
Wg spisu podatkowego z 1666 roku we wsi mieszkał ochmistrz majątku, młynarz, karczmarz, tkacz (płóciennik), rybak pasterz koni. W 1780 roku we wsi istniał folwark, mieszkał pastor, zakrystianin, 3 zagrodników, wśród których jeden był sołtysem, drugi karczmarzem, 6 chałupników, młynarz i rybak. Było 18 dymnych chat. Młyn w Bukowie był najlepszym młynem w okolicy i obsługiwał wszystkie wsie.
Na folwarku bukowskim obowiązek odrabiania pańszczyzny mieli chłopi z Bielkowa, Iwięcina, Gleźnowa, i Wiekowa. W 1818 roku w Bukowie mieszkało 289 osób, w 1871 roku352, w 1895 roku 348 a w 1939 - 408.
Po I wojnie istniały w Bukowie stowarzyszenia Bractwo Kurkowe (Schutzenverein), wojenne (Kriegerverein) oraz Towarzystwo Gimnastyczne (Turnverein). W latach 30-tych istniała tylko resztkówka dawnego majątku dworskiego o powierzchni 1110 ha, której właścicielem był Hans Dettbarn. Specjalizowano się w nim w hodowli krów mlecznych, świń oraz drobiu. We wsi w 1939 roku istniał urząd stanu cywilnego, posterunek pocztowy i mieszkał listonosz. Był młyn wodny, istniały stawy hodowli karpia oraz tkalnia trzciny. Był tartak i zakład produkujący cementowe rury. We wsi znajdowała się karczma, sklep spożywczy, kuźnia. W ostatnich latach wojny w Bukowie działał lazaret wojskowy.
Klasztor zlokalizowano we wsi Bukowo (obecnie Bukowo Morskie) położonej na Wybrzeżu Słowińskim, wchodzącym w skład Pobrzeża Koszalińskiego, na wschodnim brzegu jeziora Bukowo.
Lokalizacja klasztoru nie jest obecnie dokładnie ustalona. Dotychczas za obiekt pocysterski uważano obecny kościół parafii polskokatolickiej pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa. W wyniku badań archeologicznych stwierdzono jednak, że przy obecnym kościele nie było żadnej zabudowy, która mogłaby świadczyć o istnieniu tam wcześniejszego założenia klasztornego. Istnieje domniemanie, na podstawie wstępnych badań archeologicznych, że klasztor Cystersów mógł się znajdować ok. 300 m na północ od obecnego kościoła, na południowym, podwyższonym brzegu rzeki Bukowa - Młynówki.
Początki fundacji klasztoru w Bukowie sięgają roku 1248., Książę Swiętopełk przekazał konwentowi z Darguna w Meklemburgii na założenie nowego klasztoru wsie: Boryszewo i Przystawy.
W 1252 r. na ten sam cel nadał im też wieś Bukowo, zatwierdził prawo własności do Przystawów i Boryszewa oraz doposażył je darując wsie Bobolin, Jesitz (obecnie zaginiona) i Dąbrowę. Książę zezwolił także przyszłemu konwentowi osadzać w nadanych dobrach ziemskich osadników słowiańskich i innych narodowości, zwalniając ich jednocześnie z ciężarów tzw. prawa książęcego. Proces fundacji przeciągnął się do roku 1259, do czasu, kiedy na prośbę biskupa kamieńskiego kapituła generalna cystersów inkorporowała opactwo bukowskie do zakonu. Pierwszy dokument adresowany do przebywających już w Bukowie zakonników fundator wystawił w 1262
Rozrost majątku ziemskiego klasztoru bukowskiego, w okresie zmiennej przynależności politycznej ziemi sławieńskiej, trwającej do końca 1 ćw. XIV w., dokonywał się głównie przez nadania książąt wschodnio-pomorskich, zachodniopomorskich, rugijskich, biskupa kamieńskiego, margrabiów brandenburskich, możnych Piotra i Jana Święców oraz okolicznego rycerstwa. Na własność cystersów przeszło w ten sposób 26 osad. Cystersi bukowscy sprawowali również prawo patronatu nad przejętymi parafiami, a także rozbudowali sieć parafialną w granicach swego majątku. Najstarszą była parafia bukowska założona przez pierwszy konwent.
Ponieważ większość osad w momencie nadania cystersom była słabo zaludniona, a niektóre stanowiły pustki, dążeniem konwentu było ich zasiedlenie i zagospodarowanie połączone z przenoszeniem ich na tzw. prawo niemieckie. Przebudowa społeczno-gospodarcza związana z recepcją prawa niemieckiego przebiegała jednocześnie z zakładaniem nowych osad. Do połowy XIV w. cystersi założyli następujące osady: Dobiesław, Jeżyce, Domasławice, Języczki, Pęciszewko i Wierciszewko.
Nadmorskie położenie posiadłości klasztornych, przepływająca przez nie rzeka Grabowa, posiadanie od 1262 r. Jeziora Bukowskiego, dwóch przystani oraz licznych stawów stwarzały warunki do rozwoju rybołówstwa morskiego i jeziornego. Sprzyjało temu również uzyskane od książąt prawo wolnego rybołówstwa na wymienionych wyżej wodach.
Na rzekach i rzeczkach przepływających przez dobra klasztorne cystersi bukowscy stawiali liczne młyny i budowali jazy. Posiadali też młyn w Koszalinie oraz dochody z jednego i pół młyna w Kołobrzegu.
Od 1264 r. w Kołobrzegu zakonnicy posiadali tez warzelnię soli, a od roku 1268 prawo wydobywania rud żelaza w granicach swych posiadłości. W 1266 r. obdarzeni zostali także prawem nadbrzeżnym. W 1215 r. książę Swiętopełk nadał opactwu koncesję na założenie w granicach majątku ziemskiego wsi targowej, a rok później prawo posiadania w Bukowie karczmy. Konwent miał również uprawnienia łowieckie i bartnicze oraz zwolnienia celne. Te ostatnie w połączeniu z posiadaniem dworów w Kołobrzegu i Koszalinie umożliwiły konwentowi włączenie się w nurt regionalnej wymiany handlowej. Konwent uzyskał także od panujących pełny immunitet ekonomiczny i sądowy.
Duże znaczenie w gospodarce cystersów bukowskich odgrywała przyklasztorna grangia oraz wzniesiona przy zabudowaniach klasztornych cegielnia. W warsztatach klasztornych zajmowano się produkcją sukna, a na jej potrzeby zbudowano ałuniarnię.
Konwent bukowski na szeroką skalę rozwinął także przetwórstwo drewna z lasów klasztornych. Produkowano z niego dziegieć, smołę, węgiel drzewny, popiół i deski. Nadwyżki towarów z warsztatów klasztornych, a przede wszystkim zboże pobierane od poddanych opactwa, cystersi sprzedawali na targu w Bukowie, a także w pobliskich miasteczkach, czyli w Darłowie, Sławnie i Koszalinie.
Opactwo bukowskie jako największy właściciel ziemski na Pomorzu Sławieńsko-Słupskim od lat czterdziestych XIV w. zaczęło borykać się z trudnościami finansowymi. W połowie XIV w. przeszły one w stan kryzysu gospodarki, z którego opactwo nie mogło się wydobyć do początków XVI w.
Gruntowna zmiana w położeniu gospodarczym klasztoru nastąpiła w okresie kierowania konwentem przez opatów: Dytrycha (1493-1502) i Walentyna Ladewica lub Ludovici (1502-1513). Wówczas wykorzystując surowce i produkty pochodzące z grangii, warsztatów klasztornych oraz tych, które pobierano od poddanych opactwa, rozwinięto na szeroką skalę działalność handlową. Stała się ona konkurencyjna dla handlu pobliskich miasteczek, szczególnie dla pobliskiego Darłowa. Zyski z handlu pozwoliły konwentowi spłacić olbrzymie długi.
Mimo podreperowania ogólnej sytuacji gospodarczej opactwa, w wyniku reformacji, której idee rozprzestrzeniły się na Pomorzu Zachodnim, klasztor w Bukowie uległ kasacie. Dokonało się to na mocy ustaleń sejmu w Trzebiatowie wprowadzającego religię protestancką jako obowiązującą na terenie całego Księstwa Pomorskiego. Formalna likwidacja opactwa nastąpiła w 1535 r. Zakonnicy opuścili klasztor, pozostał w nim tylko opat Henryk Kress przebywający tam do śmierci. W roku 1539 z udziałem Jana Bugenhagena przeprowadzono wizytację klasztoru i sporządzono inwentarz całego majątku, który przejęli w zarząd urzędnicy książęcy domeny darłowskiej. Oznaczało to faktyczną likwidację i sekularyzację opactwa. Od tego czasu do 1945 r. kościół służył ewangelikom niemieckim, a następnie polskim.
W 1964 r. erygowano przy kościele polskokatolicką parafię pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa, która wchodzi w skład polskokatolickiej diecezji wrocławskiej.
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Rejestracja
Zaloguj
