Nazwa miejscowości pochodzi od appellatiwu 'dąbrowa' - czyli lasu liściastego z przewagą dębów. W najstarszych dokumentach wzmiankowana jako Damerowe (1252, 1253, 1268, 1269, 1270, 1271, 1275, 1277, 1290, 1308, 1309 r.), Damerowen (1252 r.), Damerow (1406 r., 1499, 1628, 1779-85, przed 1945 r.). Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1252 roku, kiedy to książę Świętopełk podarował klasztorowi cystersów w Dargun Bukowo, Dąbrowę i kilka innych miejscowości w celu założenia klasztoru. Od tego czasu Dąbrowa była wsią opacką, a po sekularyzacji dóbr klasztornych w czasach reformacji ( od 1537 roku) należała do książęcej domeny darłowskiej. W 1406 roku Opat Johann nadał w dziedziczne lenno młyn w Dąbrowie Martinowi Lowe z Darłowa. Prawo dziedziczenia młyna potwierdził w 1558 roku książę Barnim. Stary młyn obsługiwał mieszkańców Dąbrowy, Wiekowa i Grabowa. Zgodnie z listą podatkową domeny darłowskiej z 1666 roku w Dąbrowie zamieszkiwali: sołtys, 12 kmieci, l zagrodnik posiadający niewielki obszar gruntu, zagrodnik bez ziemi oraz l młynarz i jednocześnie zagrodnik. W 1780 roku we wsi zamieszkiwał pastor, kościelny, 11 kmieci, sołtys, dwóch zagrodników, w tym kowal, 5 chałupników ( małorolnych), młynarz. Wraz z domem wdów ( po pastorze), chałupy owczarza było we wsi 25 domów. Do wsi należał folwark, na którym służyło 4 kmieci i l zagrodnik. W Dąbrowie istniała również cegielnia. Została ona wzniesiona w XIX wieku, przez ówczesnego właściciela dóbr ziemskich w Dąbrowie SENGLINA. Cegielnia znajdowała się na zachód od zabudowań wsi i funkcjonowała do końca XIX wieku. Po parcelacji budynki cegielni wraz z domem zostały przejęte przez zarządcę cegielni. Zniszczyły je wojska radzieckie w 1945 roku. Przed 1939 roku Dąbrowa była bogatą, wsią. Dobrze funkcjonowała gospodarka rolna i hodowlana - istniało 10 dużych gospodarstw rolnych o pow. 20-42 ha. We wsi funkcjonował młyn wodny i elektryczny, była gospoda ze świetlicą, 3 punkty sprzedaży towarów kolonialnych, mieszkało 2 kowali., rzeźnik, stolarz, szewc, krawiec, fryzjer, elektryk i 2 stelmachów.
Cmentarz komunalny - usytuowany na wschód od zabudowy wsi, założony w końcu XIX wieku, wygrodzony od zachodu żywopłotem głogowym i współcześnie - siatką metalową na słupkach. Środek cmentarza przecina aleja lipowa. W drzewostanie zachowane jesion zwisły, lipy drobnolistne. Na cmentarzu licznie zachowane nagrobki i mogiły. W 1/4 części cmentarza współczesne pochówki.
5. INSTYTUCJE KOŚCIELNE I KOMUNALNE:
a. Kościół gotycki o kształcie prostokąta z pięciobocznie zamkniętym prezbiterium od wschodu, czworoboczną wieżą od zachodu i dobudówką od południowego wschodu. Kościół zbudowany z cegły i kamienia polnego z wmurowanymi kamieniami młyńskimi. Kościół był przebudowywany i powiększany. Najstarszą jego częścią jest prezbiterium. Za czas jego budowy przyjmuje się datę pokoło 1400 r. Pierwotnie kościół został poświęcony Sw. Wawrzyńcowi. Relikwie świętego miały znajdować się wraz z dokumentami biskupa Martina Cantha z 1507 roku w drewnianej kapsule. Po koniec XIX wieku zostały przekazane do Muzeum w Szczecinie?.
b. Plebania i urząd parafialny - wzniesiony w bezpośrednim sąsiedztwie kościoła, po północnej stronie placu przykościelnego.
c. Szkoła - obecnie budynek mieszkalny nr 5. Budynek szkolny murowany z cegły, wzniesiony około 1900 roku. W Dąbrowie była szkoła powszechna z dwiema pomieszczeniami do nauki, w klasach l - 4 i 5 - 8. Przed wzniesieniem tego budynku nauka odbywała się w domu jednego z gospodarzy.
6. PRZEMYSŁ, TECHNIKA
a. Młyn istniał w Dąbrowie najprawdopodobniej już od XIV wieku9. W 1406 roku Opat Johann nadał go w dziedziczne lenno Martmowi Lowe z Darłowa. Prawo dziedziczenia młyna potwierdził w 1558 roku książę Barnim. Stary młyn obsługiwał mieszkańców Dąbrowy, Wiekowa i Grabowa. Istniejący budynek młyna został wzniesiony na przełomie XIX i XX wieku. Obecnie stanowi własność prywatną.
b. Cegielnia została wzniesiona w XIX wieku, przez ówczesnego właściciela dóbr ziemskich w Dąbrowie SENGLINA; znajdowała się na zachód od zabudowań wsi i funkcjonowała do końca XIX wieku. W cegielni zatrudnionych było ok. 20 osób, w tym i kobiety i dzieci. Większość czynności wykonywano ręcznie. Wypalane cegły były eksportowane do wielu miejscowości w Niemczech. Po parcelacji majątku Senglina budynki cegielni wraz z domem zostały przejęte przez zarządcę cegielni. Zniszczyły je wojska radzieckie w 1945 roku.
c. Nawierzchnia dróg - brukowana na odcinku od głównej drogi wiejskiej do młyna, od głównej drogi w kierunku kościoła i dawnej szkoły
Aukcyjna - ebay nr. 170578590213, obieg 1917 rok.jpg
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Rejestracja
Zaloguj
