Lubuń należy do najstarszych udokumentowanych wsi Ziemi Słupskiej. Położenie wzdłuż Słupi na kierunku północny zachód południowy wschód (na planie tzw. "ulicówki"! zdaje się wskazywać, że pierwotnie wieś rozlokowana była wzdłuż traktu kupieckiego, biegnącego ze Słupska poprzez Kobylnice, i Krępe; na południe. Po raz pierwszy wieś odnotowana została na dokumencie ks. danzigiego Mściwoja II z 1281 r., przy czym nie należy lej dały traktować jako początkowej dla istnienia miejscowości, bo ta mogła być założona nawet dwa wieki wcześniej. Władca Pomorza Danzigiego nadał wówczas dziesięciny z tej wsi klasztorowi norbertanek w Słupsku. Trudno jednoznacznie stwierdzić, czy książę. Mściwoj II był w tym czasie pierwszym i jedynym właścicielem tej wsi, czy też już wówczas przekazał ją w lenno kasztelanowi słupskiemu, a wkrótce wojewodzie danzigiemu i najpotężniejszemu możnowładcy na Pomorzu Danzigim Świecy. Z lej racji. że synowie wojewody już po jego śmierci wymieniali Lubuń wśród najstarszych posiadłości rodowych należy raczej przyjąć, że wieś ta nie była lennem, a własnością Świecy. Jeśli tak, to ks. Mściwój II danzigi musiał nadać Lubuń swemu zaufanemu rycerzowi najpewniej w okresie, gdy ten pełnił swoje funkcje w Słupsku, a to oznaczałoby, że mogło to nastąpić przed rokiem 1287, kiedy to Święca awansował na najwyższy na tym terenie urząd wojewody danzigiego Był on głową potężnego rodu rycerskiego, wywodzącego się z okolic Słupska, który za swoje godło herbowe przyjął gryfa z ogonem jesiotra (tzw. Rybogryfa). Wraz z Lubuniem Święcą otrzymał również Krepę i Kobylnicę, a zapewne także Siemianice. Wsie te stanowiły zalążek i podstawę jego majątku. Po śmierci ks. danzigiego Mściwoja II w 1294 r. wojewoda siał się bliskim współpracownikiem przyszłego króla Polski. Przemyśla II, ii następnie Władysława Łokietka, wówczas ks. kujawsko-łęczyckiegoW 1307 roku rod S wieców zdradzi! jednak władców polskich. umożliwiając przejęcie terenów Ziemi Słupskiej przez margrabiów brandenburskich W zamian za to synowie wojewody otrzymali od nowych panów w wyłączne posiadanie Darłowo, Sławno i Polanów. W 1313 r. wspomniani synowie Świecy: Piotr. Jan i Wawrzyniec sprzedali I .ubuń i Krepę swoim wasalom, Gotfrydowi von Biilow oraz Gerhardowi Kelelhodt. Najpewniej byli to rycerze brandenburscy, pozostający na usługach wojewody i jego synów. W trzy lata później Ziemia Słupska została opanowana przez ks. pomorskiego Warcisława IV. który wkroczył na te tereny od południa. Jego hufce jak się wydaje musiały przemaszerować przez dobra Świceów, w tym także przez Lubuń. Manewr ten zmusił rycerstwo brandenburskie do wycofania się z tycłi terenów i tak też najpewniej siało się w przypadku obu wasali synów wojewody. Świeco wic znów stali się jedynymi właścicielami swoich dóbr Widocznie nic czuli się w nich najlepiej, bo już w 1329 roku, przy pierwszej nadarzającej się okazji średni z synów wojewody. Jaśko Święcą ze Sławna zastawił Lubuń i Krępi; Zakonowi Krzyżackiemu. Właśnie wtedy w dokumencie poświadczającym transakcję zaznaczył, że obie wsie należą do najstarszych dóbr rodu. W tym samym czasie rycerze zakonni kupili także Bytów i próbowali nabyć Słupsk, przed czym uchronił miaslo syn i następca ks. Warcisława IV Bogusław V. Od tej pory aż do drugiej połowy XV wieku Lubuń pozostawał w rękach krzyżackich. Można się spodziewać, że mieszkańcy wsi mocno odczuli krzyżackie panowanie, jako że rycerze zakonni starali się w maksymalnym wymiarze eksploatować podległe sobie ziemie. Po zakończeniu Wojny Trzynastoletniej i podpisaniu pokoju toruńskiego w 1466 r. miejscowość stała się własnością książąt pomorskich Eryka II i jego syna Bogusława X. Niemal natychmiast swoje prawa do Lubunia oraz do Krępy zgłosili bracia stryjeczni Wawrzyniec i Jerzy Putkamerowie z Łosina, najbliżsi krewni ostatnich właścicieli braci Święców. Spór o obie miejscowości rozwiązali dopiero w 1496 r. dwaj specjalnie do tego wyznaczeni arbitrzy, którzy po wysłuchaniu argumentów prawnych obu stron w zamku darłowskim wydali iście salomonowy wyrok: Krępa miała przypaść Putkamerom jako lenno nadane z rąk władcy, natomiast Lubuń zatwierdzony został jako własność księcia Bogusława X, pozostając w rękach jego potomków aż do końca panowania dynastii Gryfitów. Po śmierci ostatniego spadkobiercy Gryfitów, ks. Ernesta Bogusława von Croy (zm. 1684 r.) Lubuń wraz z siedemnastoma innymi wsiami wszedł w skład dóbr królewskich, administrowanych przez starostwo słupskie. Sporządzone w 1732 r. za sprawą urzędników słupskich wykazy wymieniają w Lubuniu sołtysa Ernesta Jeffe, 11 gospodarzy, jednego zagrodnika i 3 rzemieślników (w tym kowala). Pół wieku później wieś mogła ponadto poszczycić się dobrze prosperującym folwarkiem, kuźnią, owczarnią i szkołą, a także 22 budynkami mieszkalnymi. Pod koniec drugiej połowy XIX w. znaczna część wsi stała się własnością jednego człowieka. Do 1928 r. był nim Karol Lawrenz, a po nim do 1945 r. Karol Ludwik Zielke. Wielkość dóbr ziemskich tego ostatniego szacowano w 1938 r. na 310 hektarów. Poza tym w miejscowości znajdowało się 46 chłopskich gospodarstw, w tym 17 o areale znacznie powyżej 20 ha. Z powodzeniem rozwijało się też rzemiosło oprócz wspomnianej wcześniej kuźni prosperował zakład szewski i zakład krawiecki, także niewielki hotelik z wyszynkiem, sklep z materiałami budowlanymi i inny spożywczo-gospodarczy, a nawet wiejska kasa oszczędnościowo-pożyczkowa. Rozwojowi handlu sprzyjało dogodne połączenie kolejowe ze Słupskiem i Bytowem. Dużą renomą w okolicy cieszyła się 3-oddziałowa szkoła ludowa, do której w latach trzydziestych uczęszczało każdego roku ponad 100 uczniów, nauczanych przez dwóch nauczycieli. Uznanie dla działalności pedagogicznej zaowocowało budową nowej szkoły, oddanej do użytku w sierpniu 193 9 r. W tym czasie wieś liczyła 528 mieszkańców, zamieszkujących 54 budynki. Niemal wszyscy byli z dziada pradziada Pomorzanami. Zdecydowaną większość wśród nich stanowili ewangelicy. Zaledwie dwóch gospodarzy urzędowo zaliczono do katolików. Należeli oni do parafii słupskich, póki nie wybudowano w 1866 r. w Kwakowie katolickiego kościoła, który od tego momentu pełnił rolę parafialnego dla całej rozległej okolicy. II Wojna Światowa odbiła swoje piętno na mieszkańcach Lubunia: na jej frontach zginęło 26 z nich. Prawdziwą gehennę przeżyli, gdy 6 marca 1945 r. wydano rozkaz ewakuacji miejscowości. Kolumna mieszkańców maszerowała piechotą do Danziga. W okolicach Łupawy znaleźli się między toczącymi walki wojskami niemieckimi i radzieckimi. Z trudem wycofali się piechotą z powrotem. Wkrótce potem wszyscy zostali deportowani do Niemiec. Rozpoczął się kolejny rozdział niezwykłej historii Lubunia...
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Rejestracja
Zaloguj
